Familiegeschiedenis: Landmeter in de jungle

Mijn overgrootvader Hendrik Marius Simons (ca. 1868-1905) was landmeter in Suriname.
Op 9 september 1889 slaagde hij voor het landmetersexamen



Bron: KIT



In de Surinaamse almanakken uitgegeven rond 1900 vinden we hem genoemd bij de landmeters.

H.M. Simons was niet in dienst van het gouvernement, maar een vrije beroepsoefenaar.



H.M. Simons



 Behalve uit zijn landmeterswerk kreeg Simons ook inkomsten uit de Surinaamse balataconcessies 

Bron: KIT



In de eerste helft  van 1905 richtte hij met enkele collega's de" Landmeters-Vereeniging in Suriname" op, waarvan hij secretaris was

Bron : KIT

Het landmetersberoep was in Suriname niet ongevaarlijk. In het najaar van 1905 werd Simons voor een opdracht naar het goudplacer Hermina (district Marowijne) in het binnenland gestuurd

Bron KB

Kennelijk heeft hij bij die gelegenheid malaria tropica opgelopen, want kort daarna stierf hij aan "zwartwaterkoorts", een weduwe met 6 kinderen achterlatend.

Foto weduwe Simons met vijf van haar kinderen (een zoon was inmiddels naar Amerika vertrokken).
De derde van rechts is mijn grootmoeder.

Misdaad en straf

Liefhebbers van strenge straffen  kijken verlangend terug naar vroegere eeuwen, toen er niet penitentiair werd gepamperd.

Hier zijn enkele voorbeelden  hoe het in Nederland de boeven ooit verging

Gelieve betalen aan de beul (door de veroordeelde of diens verwanten)



Tarievenlijsten van beulswerk.

Coll. Ver Huell



.





De heer Steenis na het leven geportretteerd
Coll. Ver Huell



Afbeelding van de executie van
Johannes Cornelis van Stenis
die wegens gifmoord op Jan Mouthaan
in 1843 in Den Haag werd opgehangen

Het luchten van de gevangenen in de cellulaire gevangenis geopend in 1850 in Amsterdam, waar het stelsel van eenzame opsluiting werd toegepast. Dit strafsysteem waarvan tegenwoordig nog slechts een enkele uitverkorene elitair van mag genieten, was toen normaal voor "Boef Modaal".  Het dragen van maskers door de veroordeelden was een onderdeel van dit systeem van totale isolatie.

Uur van ontspanning

Coll. Ver Huell

In de cellulaire gevangenis te Arnhem werd elke gevangene in een aparte kooi op de celluliare wandelplaats gelucht.

Gevangenis te Arnhem 1884
Coll. Ver Huell

Familiegeschiedenis : Fryske Woartels

Mijn grootmoeder Antje Scholten (1901- 1971) was een dochter van Willem Scholten (1856-1932) en Geertje Visser (1862-1925)

Willem Scholten was visser van beroep.

Het echtpaar Willem Scholten en Geertje Visser

Antje Scholten werd geboren in 1901 in de gemeente Schoterland bij Heerenveen.

Tussen 1925-1930 werkte ze als kindermeisje bij de familie Langhout in Naarden. In 1930 trouwde Antje Scholten met Willem Bijl  (1904-1986), de kleinzoon van de eveneens uit de Friese gemeente Schoterland afkomstige Steffen Bijl (1881-1944)



Antje op 12 jarige leeftijd met haar moeder en oudere zuster





Leiden in Liszt

Herinneringen aan een poplegende

Componist en pianist Franz Liszt  (1811-1886) bezocht in 1843 Leiden.

Alexander Ver Huell (1822-1897), toentertijd student rechten in deze stad maakte een tekening van het enthousiaste publiek bij het logement van hun popidool.

Liszt in Leiden in 1843 (Coll. Ver Huell)

Ver Huell schreef jaren later:

“In 1843 kwam Franz Liszt ook te Leiden. Wij gaven hem een feestje op de Sociëteit, en ik had het genoegen mij daar met hem te onderhouden, ook over de reis die hij kort te voren in’t gezelschap van George Sand maakte, waarvan “de Consuelo” de vrucht is, en Liszt zeide mij dat de wandelstok, die hij in de hand hield, nog een herinnering van zijn begaafde reisgezellin was.  […] Liszt was dien avond zeer vrolijk, speelde kaart, deelde sigaren uit en vertoonde zelfs eenige nieuwe grappen. Met fakkels (ik teekende het) geleidden wij hem naar zijn logement, dat van Smidt bij de Witte Poort. Het concert ’t welk hij gaf in den schouwburg, maakte een onvergetelijke indruk. Het toneel hadden wij geheel met groen doen vercieren en tusschen bloemen het portret van den kunstenaar zelven geplaatst. Toen hij opkwam verzocht hij het publiek  ’t Io-vivat te willen aanheffen, en naauwlijks waren de laatste toonen weggestorven- toen hij  met eene geniale improvisatie op ons geliefde studentenlied inviel – nimmer heb ‘k hem beter hooren spelen dan dien avond. Vele jaren later zou ik hem weer in Rotterdam bij gelegenheid van een groot muziekfeest , waar in onder andere Formes, Pischek en Miss Dolbij zongen. In het gebouw van de Yacht club zeide hij mij “Zoo gij eens te Weijmar komt zal ik u toonen dat ik de snuifdoos der Leidsche studenten als een geliefde souvenir in eere houd.”

Alexander Ver Huell heeft zichzelf rechts van het midden van de tekening afgebeeld samen met zijn hond Bull.